Να μην θυμάσαι την ταινία που είδες, αλλά να θυμάσαι τον τελικό που δεν είδες!

Η ιστορία του Μουντιάλ ξεκίνησε το 1930. Τότε που διεξήχθη το πρώτο. Στην πραγματικότητα, όμως, ο καθένας δίνει τη δική του εκκίνηση στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη. Πιθανότατα υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι ως εκκίνηση έχουν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, πριν από 88 χρόνια.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Πλέον πάνω από 90 ετών, ώστε να μπορούν να θυμούνται και κάτι από τη διοργάνωση του τότε, κυρίως Ουρουγουανοί, αφού εκεί διεξήχθη το πρώτο Μουντιάλ, αλλά πιθανόν και από άλλες χώρες που είτε είχαν ταξιδέψει είτε ζούσαν εκεί. Ίσως και κανένας Έλληνας, ανάμεσά τους. Αυτό, κύριοι των θεσμών και των τιμών, σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Πάμε παρακάτω...

Ο καθένας, λοιπόν, ανάλογα με την ηλικία του γνώρισε με διαφορετικό τρόπο το Μουντιάλ. Οι τελευταίες γενιές με πολύ πιο έντονο, λόγω της εικόνας και της ασταμάτητης πληροφορίας, αλλά και οι προηγούμενες με ένα δικό τους τρόπο. Διότι το Παγκόσμιο Κύπελλο, εκτός από το να σε ταξιδεύει, μπορεί και ταξιδεύει και το ίδιο. Παντού και πάντα!

Προσωπικά το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι είναι του 1982, στην Ισπανία. Στην ηλικία των οχτώ ετών χωρίς ανάγκη να κρύψω χρόνια. Ειδικά για το Μουντιάλ προσθέτεις χρόνια, για να δείξεις ότι θυμάσαι περισσότερα. Μέχρι και αυτή την ιδιαιτερότητα έχει...

Χωρίς, λοιπόν, προσθαφαιρέσεις, το πρώτο που θυμάμαι είναι του 1982. Αυτό λίγους ενδιαφέρει, αλλά η ιστορία κάπου θα καταλήξει. Εκείνο του 1978 ήταν πολύ νωρίς για εμένα. Εκείνο του 1986 ήταν απολαυστικό, όχι γιατί το πήρε η Αργεντινή που ποτέ δεν ήμουν αλλά πάντα μπορούσε να με συναρπάζει, αλλά γιατί ήμουν πια αρκετά ώριμος για να το ευχαριστηθώ.

Του 1982, όμως, ήταν διδαχτικό. Διότι ήταν η πρώτη γνωριμία. Όχι με το τι σημαίνει Μουντιάλ, αυτό το αντιλήφθηκα μετά, αλλά με το τι σημαίνει ποδόσφαιρο. Αισθάνομαι τυχερός για αυτό, επιτρέψτε μου και λίγο περήφανος, διότι αγάπησα την μπάλα (έτσι το λέγαμε τότε) με βάση όχι την ομάδα μου, αλλά με βάση το ποδόσφαιρο. Και με αφορμή ένα - το οποίο δεν ήξερα τι σημαίνει τότε - Παγκόσμιο Κύπελλο. Θεωρώ αυτή τη διαδρομή, πρώτα να γίνεσαι οπαδός του ποδοσφαίρου και μετά της όποιας ομάδας, πιο κανονική...

Το Μουντιάλ, λοιπόν, τότε το είχα παρακολουθήσει όλο. Όλο εκτός από τον τελικό! Μαζεύτηκαν, λοιπόν, οι πατεράδες της πολυκατοικίας και αποφάσισαν με πολύ άτιμο τρόπο οι γυναίκες και τα παιδιά εκείνη τη βραδιά να πάνε σινεμά. Ώστε οι ίδιοι να παρακολουθήσουν με απόλυτη ηρεμία (που λέει ο λόγος) το απίθανο Ιταλία - Γερμανία.

Το πώς πήγαμε, το πώς ήρθαμε και κυρίως το τι είδαμε εκείνη τη βραδιά, δεν έχω ιδέα. Κάποια στιγμή μόνο, κάποιος, κάποια δηλαδή, μού είπε ότι στον γυρισμό πάθαμε λάστιχο. Πιθανότατα δάχτυλος και αυτός των πατεράδων, για να καθυστερήσουμε κι άλλο. Δεν θυμάμαι, λοιπόν, την ταινία που είδα. Θυμάμαι, όμως, πάρα πολύ καλά τον τελικό που δεν είδα. Φρόντισα, όχι μετά, τότε, να μάθω τα πάντα για αυτόν. Περίπου αυτό σημαίνει Μουντιάλ...

Σημαίνει και πολλά ακόμη. Για τον καθένα, ίσως, διαφορετικά. Υπάρχει, όμως, και κάτι που δεν σημαίνει. Δεν σημαίνει απαραίτητα νίκη. Πιθανότατα για αυτό στο μυαλό μας είναι τόσο ξεχωριστό, τόσο διαφορετικό. Και μάλλον, για αυτό το αγαπάμε τόσο πολύ! Αυτό το τελευταίο τροφή για σκέψη, διότι αποδεικνύει ότι μπορούμε να αγαπήσουμε και μάλιστα παθιασμένα και πέρα από τις ομάδες μας...

Όσο για αυτές τις αναμνήσεις, επίσης διαφορετικές για τον καθένα στο όποιο Μουντιάλ αποτελεί την εκκίνησή του, ξεχωρίζεις και πράγματα τα οποία στη συνέχεια δεν κάνουν εντύπωση. Αλλά εκείνα τα πρώτα κάνουν και καρφώνονται στη μνήμη για πάντα. Από το 10982, λοιπόν, δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο διαφορετικό σε σχέση με όσα είχα δει ήταν εκείνο το κίτρινο της Βραζιλίας, πόσο ωραίο μπλε ήταν εκείνο της Ιταλίας, πόσο όμορφο μπορεί να είναι ακόμη και το ασπρόμαυρο βλέποντας τη φανέλα και το σορτσάκι της Γερμανίας, το μούσι του Σόκρατες, το μουστάκι του Μπράιτνερ, τον πανηγυρισμό του Ταρντέλι, το μαλλί του Σούμαχερ. Νομίζω ότι προσπάθησα να το κάνω κιόλας...